Ιδιωτικοποιησεις ... λαστ γιαρ

Το Πρόγραμμα των Ιδιωτικοποιήσεων που ανακοίνωσε χθές η κυβέρνηση Παπανδρέου πιθανότατα τον Οκτώβριο του 2009 να είχε... τύχη! Σήμερα, τα πράγματα δεν είναι καθόλου αισιόδοξα. Η τύχη φαίνεται πως έχει εγκαταλείψει και την κυβέρνηση και το Πρόγραμμα της ακριβώς γιατί η κυβέρνηση (και μαζί και το πρόγραμμα της) είναι κατώτερη όχι μόνο των προσδοκιών που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν στην εγχώρια και διεθνή επενδυτική και επιχειρηματική κοινότητα αλλά και των ίδιων των επιταγών του καιρού μας (ο καιρός του... ΔΝΤ).

Ουδείς σοβαρός επενδυτής -μα ουδείς- σε Δύση και Ανατολή είναι πρόθυμος -ιδιαίτερα σήμερα με το πολιτικό σύστημα σε ... αδιέξοδο και με την χώρα υπό την απειλή της χρεωκοποίας- να εμπλακεί σε μια (θολή λόγω ασαφειών και αβεβαιότητας) διαδικασία πώλησης μειοψηφικών μετοχικών πακέτων σε εισηγμένες πρώην ΔΕΚΟ όπως για παράδειγμα η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ (εύρωστες και οι δύο σε προοπτικές ανάπτυξης των δραστηριοτήτων τους).

Η εμπειρία του άμεσου παρελθόντος -και μάλιστα καταγεγραμμένη σε συνθήκες μιας αλλοτινής χρηματιστηριακής ευφορίας- διαθέτει αρνητικό πρόσημο για την πλειάδα των ξένων επενδυτών που δέχθηκαν να εμπλακούν σε διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων αλά ελληνικά (η γνωστή και μη εξαιρετέα εγχώρια συνταγή των μετοχοποιήσεων)και σε κάθε περίπτωση δεν βοηθάει σε τίποτα ουσιαστικό μια επανάληψη της σε δυσμενεστερες οικονομικά και κοινωνικά συνθήκες.

Το θέμα δεν είναι για παράδειγμα το ποσοστό των υπό πώληση μετοχών στην άλφα ή την βήτα πρώην και νύν ΔΕΚΟ. Τα ποσοστά απο μόνα τους ίσως και να μην ¨"λένε" τίποτα για την πραγματική οικονομία και τα ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των πολιτών και η αποκλειστική τους σημασία να εξαντλείται σε μια μάχη συμβόλων για ορισμένες δεκάδες πολιτικών και συνδικαλιστικών στελεχών. Εκείνο που μετρά είναι η ίδια η οικονομική δραστηριότητα που "κουβαλά" μαζί της μια πρώην και μια νύν ΔΕΚΟ και η οποία με πολιτική επιλογή απελευθερώνεται απο τα όποια δεσμά του κράτους και των μηχανισμών του. Το ίδιο αφορά πάνω κάτω και το ίδιο το ύψος του τιμήματος της πώλησης. Ακόμα κι αν το 10% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ γίνει 17 ή 25 % και το τίμημα αυξηθεί ανάλογα, καμμία μα καμμία ουσιαστική συμβολή δεν θα έχει στους προσανατολισμούς και τις προοπτικές της ίδιας της εισηγμένης εταιρείας.

Τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά αν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έκανε την συνειδητή επιλογή να συσχετίσει την έξοδο αυτών των επιχειρήσεων απο την σφικτή αγγαλιά του κράτους με τα ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα οφέλη για τους πολίτες (ως κοινωνικό σύνολο/βασικός μέτοχος) και την οικονομία που θα συνόδευαν την ανάπτυξη της επιχειρηματικής και επενδυτικής δραστηριότητας που ανήκει και ασκείται απο την πρώην ή νύν ΔΕΚΟ με τα κεφάλαια και την τεχνογνωσία ενός σημαντικού επενδυτή απο το εξωτερικό. Άρα, σε κάθε περίπτωση το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι το εφάπαξ ποσό την στιγμή της πώλησης των μετοχών απο το δημόσιο χαρτοφυλάκιο, αλλά οι στρατηγικές συμφωνίες με ηγέτιδες εταιρείες της παγκόσμιας αγοράς για την επόμενη μέρα. Και οι συμφωνίες μπορεί και να μην έχουν εφάπαξ τίμημα αλλά θα μπορούν να έχουν θέσεις εργασίας, έσοδα στα δημόσια ταμεία απο φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, μερίσματα στην κοινωνία κ.α

Αν όλα αυτά και άλλα τόσα δεν συνειδητοποιηθούν άμεσα και προτού αρχίσει ο καύσωνας των συνεχών οχλήσεων απο την μεριά των νέων δανειστών μας (ΔΝΤ κ.α) τα όποια μέτρα και οι οποιες ρυθμίσεις στο σκέλος των ιδιωτικοποιήσεων θα φαντάζουν σαν την παλιά διαφήμιση των εραστών του διαδικτύου - το περίφημο "Last Year"... Mόνον που στην περίπτωση μας, η χώρα και μαζί της, το πολιτικό δυναμικό της -όπως ο νεαρός της διαφήμισης- δεν θα έχει καν το δικαίωμα της έκπληξης!