Σκέψεις για το Δημόσιο

Μετά από όσα είδαν τα μάτια μας τους τελευταίους έξι μήνες στο κόσμο της οικονομίας, των αγορών και των επιχειρήσεων για ένα και μόνο πράγμα θα έπρεπε γρήγορα,ανοικτά και οργανωμένα να συζητήσουμε και πιθανότατα να(ξανά)ορίσουμε: To τι είναι και το τι δεν είναι Δημόσιο στις μέρες μας.


Δημόσιο αγαθό και δημόσιο συμφέρον.
Δημόσια επένδυση και δημόσια δαπάνη.
Δημόσια υποδομή και δημόσια υπηρεσία.
Ιδιοκτησία του δημοσίου και πάροχοι δημόσιας υπηρεσίας.

Ο κατάλογος είναι εντελώς ενδεικτικός, σχεδόν ελλειπτικός.

Η ανοικτή και κυρίως δημόσια συζήτηση για το «περιεχόμενο» του δημοσίου μας αφορά όλους. Όλους όσοι επιμένουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο Πολίτες.

Για παράδειγμα, μας αφορά και μας «καίει» το τι σημαίνει σήμερα στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο όρος δημόσια επένδυση. Επί της ουσίας. Περιεχόμενο, χαρακτηριστικά, κατεύθυνση, αποδοτικότητα… Με άλλα λόγια, η συμβολή της στην ενίσχυση των υποδομών κοινής ωφέλειας, της προστασίας του περιβάλλοντος, στην βελτίωση της καθημερινής ζωής, στην ενθάρρυνση και την υποστήριξη της απασχόλησης κ.α

Όπως το ίδιο συμβαίνει ή πρέπει να συμβαίνει με τον όρο δημόσια δαπάνη. Όρο που αν πάσα στιγμή πρέπει να συνοδεύεται από μια καθαρή απάντηση σε ένα και μόνο ερώτημα: Ποια η σκοπιμότητα της (οικονομική-κοινωνική) και ποιος ο τελικός δικαιούχος;

Το Γαλα του ...Στάλιν

Εν έτει 2009 -20 χρόνια απο την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου- οι σταλινικοί του Περισσού παγερά αδιάφοροι και προκλητικά αλλαζόνες θεωρούν ότι μπορούν ακόμη να ορίζουν τις "ζωές των άλλων".
Με αφορμή τη προβολή μιας ταινίας με θέμα "τον βιο και την πολιτεία" ενός gay ακτιβιστή για τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα ο "Ριζοσπάστης" δημοσιεύει κριτική για την ταινία όπου αναπαράγεται όλο το σκοταδιστικό περιεχόμενο του σταλινικού οπλοστασίου και η εμμονή στον ολοκληρωτισμό απέναντι στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση κάθε μορφής σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.
"Χαρείτε" την και προσπεράστε την. Και προσοχή στους ΚΝιτες, κυκλοφορούν ελεύθεροι...

Ποιος στ' αλήθεια λογικός άνθρωπος δε βγάζει το καπέλο σε μια τέτοια δυναμική προσωπικότητα. Ποιος θα αρνηθεί ότι ο Χάρβεϊ Μιλκ δεν κατάφερε να ενεργοποιήσει μια σειρά ανθρώπους και φορείς και να πετύχει (μαζί με άλλους και με τις πολιτικές συγκυρίες εκείνης της περιόδου - περίοδος του Βιετνάμ) μια πιο αξιοπρεπή ζωή για κυνηγημένους συνανθρώπους μας. Και να το αρνηθούμε εμείς η ιστορία έχει καταγράψει αυτόν τον άνθρωπο στα κιτάπια της. Ο Χάρβεϊ Μιλκ άφησε τα σημάδια του στην Αμερική του '70.
Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά και εμείς μαζί του, που λέει ο λόγος! Το ζήτημα, όμως, της ομοφυλοφιλίας, δεν είναι νομικό θέμα. Είναι κοινωνικό ζήτημα και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Εξυπακούεται πως κανένας δεν πρέπει να οδηγείται στο απόσπασμα γιατί είναι διαφορετικός. Αυτά είναι για τους Μεσαίωνες και για τους φασίστες. Ομως, τα νομικά δικαιώματα του καθένα, που πρέπει να είναι αυστηρώς κατοχυρωμένα, δεν πρέπει να σκεπάζουν άλλες εξίσου ευαίσθητες διαστάσεις του ζητήματος. Διαστάσεις που έχουν να κάνουν με τις υποχρεώσεις. Με την αισθητική και την αξιοπρέπεια. Αλλά και με το παρόν και το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας στο σύνολό της.
Το κίνημα των ομοφυλόφιλων στην Αμερική, αλλά και αλλού - φυσικά και στη χώρα μας -, όντας κίνημα ευδαιμονισμού και προσωπικής ευχαρίστησης, χωρίς να λαβαίνει υπόψη του άλλες παραμέτρους, σιγά σιγά εξελίχτηκε σε μια κακόγουστη, εγωιστική και αντιαισθητική καρικατούρα. Πολλοί ομοφυλόφιλοι πέρασαν στην υπερβολή της υπερβολής! Θέλοντας ίσως να προκαλέσουν ή να εκδικηθούν για τα χρόνια που ήταν υποχρεωμένοι να κρύβονται, έχασαν το μέτρο και μετατράπηκαν σε γελοίες καρικατούρες. Καρικατούρες που προσβάλουν τον άνθρωπο και τη συμπεριφορά του. Το μέρος αυτό του κινήματος των ομοφυλόφιλων, μαζί με οπορτουνιστικούς πολιτικούς χώρους και άλλους φορείς και άτομα, που άκριτα υποστηρίζουν «κινήματα» που φέρνουν ψήφους και συμπάθειες, βάζει ζητήματα που δεν έχουν καμία λογική και καμία αξία (γάμος, υιοθεσία κλπ). Ζητήματα, τέλος πάντων, που δεν τα ζητάει καμία ανάγκη.
Η ταινία του Γκας Βαν Σαντ υπέκυψε και αυτή συνειδητά στην υπερβολή και στο σχήμα. Δεν μπόρεσε να αποφύγει τις γραφικότητες, παρ' όλες τις μάχες που έδωσε ο πρωταγωνιστής της να σταθεί μακριά από αυτές. Εδωσε έμφαση στα εξωτερικά στοιχεία της ομοφυλοφιλίας και μείωσε τον Χάρβεϊ Μιλκ, παρουσιάζοντάς τον σαν μια ξεφωνημένη λαϊκή αδερφή. Ακόμα και τέτοιος να ήταν ο Μιλκ, οι πράξεις του, οι οποίες έχουν και την αξία, ήταν διαφορετικής ποιότητας. Και αυτές θα έπρεπε να τονιστούν! Πράγμα το οποίο δεν έκανε ο Βαν Σαντ.
Παρ' όλα αυτά η ταινία θα προκαλέσει συζητήσεις. Ο καθένας κάποια στιγμή θα κληθεί να τοποθετηθεί. Οσες περισσότερες γνώσεις έχεις πάνω στο ζήτημα, τόσο πιο αξιόπιστη θα είναι η τοποθέτησή σου.

Πράσινη Ενέργεια

Νομίζω ο Κωστής Χατζηδάκης παραμένει ο μοναδικός blogger της κυβέρνησης.Χθες καταχώρισε το πρώτο post απο τη στιγμή που χρειάσθηκε να κατέβει κάποια τετράγωνα στη Λεωφόρο Μεσογείων -και απο το Μεταφορών να έρθει σε ένα απείρως πιο επιτελικό υπουργείο εκείνο της Ανάπτυξης. Το τι και το πως το εξηγεί εκείνος στο post / http://khatzidakis.blogspot.com/2009/01/blog-post_13.html.

Απο το post του κράτησα την αναφορά του στην "πράσινη ενέργεια". Κι αυτό γιατί πιστεύω -γνωρίζοντας τις ιδέες και τις θέσεις του Χατζιδάκη- ότι θα αποδειχθεί ως ο πιο συνεπής απο τους υπουργους που πέρασαν τα τελευταία 10 χρόνια απο το υπουργείο Ανάπτυξης. Η συγκυρία (ενεργειακή κρίση, πόλεμος συμφερόντων σε σχέση με τις ενεργειακές εξαρτήσεις και το ενεργειακό μίγμα τροφοδοσίας της Ε.Ε κ.λπ) μπορεί να επιτρέψει μια διαφορετική αντιμετώπιση στο ζήτημα των επενδυτικών προγράμματων για τις ενεργειακές υποδομές στη βάση της αξιοποίησης των ανανεώσιμων πηγών ("ηλιος και άνεμος" για τον Μεσογειακό Νότο). Μετά και το συνεχιζόμενο αδιέξοδο σε σχέση με το πόλεμο του φυσικού αερίου και την αλλαγή ρότας της Ε.Ε όσον αφορά τη διαφοροποίηση των πηγών τροφοδοσίας και την ενεργειακή ασφάλεια μια πολιτική επένδυσης στη "πράσινη ενέργεια" δεν ειναι καθόλου μια ρομαντική προσέγγιση.

Μια δεσμη με αρχες-κλειδιά για εκλογικη επιτυχια

Καθώς η κυβέρνηση με τη νέα σύνθεση της μετρά μόλις 48 ώρες ζωής σκέφθηκα να αντιγράψω και να καταχωρήσω τις παρακάτω 7 αρχές-κλειδιά που η τήρηση τους θεωρείται συνταγή επιτυχίας για μια επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.

Λοιπόν, έχουμε και καταγράφουμε:

1)Συνεχίστε να δίνετε πρωταρχική έμφαση στην οικονομία.
2)Μην εγκαταλείπετε τον κεντρώο χώρο!
3)Είναι σωστό να δίνεται προτεραιότητα στην εκπαίδευση.
4)Να επαναλάβετε και να διευρύνετε την επίθεση στη φτώχεια.
5)Η ανάγκη καταπολέμησης του εγκλήματος ή της αντικοινωνικής συμπεριφοράς είναι πρωταρχικής σημασίας.
6)Η οικονομική μετανάστευση πρέπει να διέπεται απο κανόνες.
7)Μην επαναπαύεστε μπροστά στην απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας.

Οι 7 αρχές-κλειδιά είναι δανεισμένες απο την ελληνική έκδοση του βιβλίου του Anthony Giddes "Over To You, Mr Brown" ( Μετά τον Τρίτο Δρόμο."Η σειρά σας, Κύριε Μπράουν", εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, Νοέμβριος 2008). Ο γνωστός ακαδημαϊκός -ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο LSE-απευθύνεται στο διάδοχο του Blair και σε ένα ακροατήριο κληρονομιά των Νέων Εργατικών σε ευθεία αντιπαράθεση με τον πόλεμο επιχειρημάτων που έφερε στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής της Βρετανίας ο Cameron. Παρά τη ιδιοτυπία της βρετανικού χαρακτήρα παρέμβασης η δέσμη απο τις αρχές-κλειδιά του Giddens φαίνεται πως πηγαίνουν γάντι με το νέο ξεκίνημα που επιθυμεί ο Κώστας Καραμανλής. Πάντως, για την ακρίβεια του πράγματος η δέσμη του Giddens ταιριάζει ή μάλλον είναι περισσότερο απαραίτητη παρά ποτέ απο τα κόμματα της κυβερνητικής εξουσίας...

Τα πρόσωπα και οι πολιτικές.

Ακούστηκε κατά κόρον χθες η φράση: «Δεν μετρούν τα πρόσωπα, το κλειδί είναι οι πολιτικές». Προβεβλημένα στελέχη της μείζονος αλλά και της ελάσσονος αντιπολίτευσης -από κοντά και μύριοι όσοι εκπρόσωποι κοινωνικών εταίρων- έσπευσαν λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση του νέου κυβερνητικού σχήματος να προκαταβάλλουν τα αισθήματα της κοινής γνώμης υποστηρίζοντας ότι από τη στιγμή που δεν αλλάζουν οι πολιτικές, οποιαδήποτε συζήτηση για τα πρόσωπα των υπουργών δεν έχει καμία σημασία.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αν και προσωπικά πιστεύω ότι το πρώτο ρόλο στη πολιτική διαδικασία τον παίζουν οι εφαρμοζόμενες δημόσιες πολιτικές, εν τούτοις δεν μπορώ -κάθε άλλο- να παραγνωρίσω τη καθοριστική συμβολή των προσώπων στην επιτυχία αυτών των πολιτικών. Άρα από αυτή τη σκοπιά η προσδοκία που συνοδεύει την είσοδο των νέων προσώπων στο κυβερνητικό σχήμα ή την ανάληψη νέων ευθυνών από πρόσωπα με θητεία στους υπουργικούς θώκους αποκτά από μόνη της μια ξεχωριστή σημασία.

Επιπλέον, στις μέρες μας -μέρες γενικευμένης αβεβαιότητας και κρίσης- τα πρόσωπα με τις συμπεριφορές τους και μόνο μπορούν να επισκιάσουν και να υπονομεύσουν δημόσιες πολιτικές τις οποίες έχουν κληθεί να υπηρετήσουν. Τα παραδείγματα ούτε ένα, ούτε δύο. Ειδικότερα, στο τομέα των λεγομένων παραγωγικών υπουργείων που οι αρμοδιότητες τους κατά κύριο λόγο αναφέρονται στην αγορά και τους φορείς της.

Το αιμα του αστυνομικου

Ο νέος χρόνος δεν μπηκε με το δεξί... Το αίμα του αστυνομικού έρχεται να ενισχύσει και να διευρύνει το κύκλο της βίας -της τυφλής βίας- και να επαναφέρει στο προσκήνιο της συλλογικής μνήμης "θραύσματα" μιας αναγεννημένης τρομοκρατίας. Η δημοκρατική και λαϊκή καταδίκη της νέας τρομοκρατικής επίθεσης πρέπει να είναι καθολική και ολοκληρωτική επί της ουσίας και όχι μόνο στα λόγια... Ταυτόχρονα, η εγκαθίδρυση μιας νέας αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης θα πρέπει να είναι το πρωτεύον σε σχέση με το αναγκαίο αίτημα της ασφάλειας των πολιτών και της χώρας. Κανένας δισταγμός, καμιά δεύτερη σκέψη. Δράση τώρα. Με σοβαρότητα, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Οι πολίτες απαιτούν αποτελέσματα!!!

Υ.Γ: Έστω και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή η κυβέρνηση και γενικότερα, ο πολιτικός κόσμος οφείλει επιτέλους να ασχοληθεί με την υπόθεση "ΕΛ.ΑΣ" με στόχο το συντομότερο δυνατόν την επανίδρυση του αστυνομικού σώματος στη χώρα μας - σε νέες βάσεις και με νέες κατευθύνσεις και προτεραιότητες.

Η φωτογραφία ανήκει στο πρακτορείο Eurokinissi και το φωτογράφο Βαϊο Χασιαλη.Τη δανείζομαι άνευ αδείας τους.







'"