Ψηφιζουμε...

Ολοι οι φίλοι και συνεργάτες στις εκδόσεις METROPOLIS πιστεύουμε οτι το γεγονος της ελεύθερης διανομης -κυριο χαρακτιριστικο αλλα και συγκριτικο πλεονεκτημα των freepress- δεν θα πρεπει να λειτουργει περιοριστικα για τους οριζοντες της θεματολογίας τους. Σε αυτο το πλαισιο προχωρήσαμε με τη συνεργασία της ΜΚΟ Forum "ΑΓΟΡΑΙΔΕΩΝ" και του ΕΚΕΜ αλλά και τη στήριξη του Γραφειου του Ευρωπαϊκου Κοινοβουλιου στην Ελλάδα σε μια ειδικη έκδοση για τις Ευρωεκλογες (ολόκληρη η έκδοση σε pdf μορφή στο www.metropolisnews.gr)

ΕΑΛΩ...ΕΑΛΩ..

ΕΆΛΩ Η ΙΣΤΟΡΙΑ; Το ερώτημα τέθηκε και μάλιστα στο εξώφυλλο ανήμερα της επετείου της Αλωσης. Η επέτειος ήταν μάλλον η αφορμή και τίποτα περισσότερο. Το ζήτημα - οι αναγνώσεις των διαφορετικών εκδοχών της Ιστορίας μέσα απο media- μας έτρωγε καιρό... (www.metropolisnews.gr)

Τα διλήμματα του Αντώνη Σαμαρά

Δεν ήμουν ποτέ πολιτικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά. Διαφωνούσα και συνεχίζω να διαφωνώ μαζί τους σε αρκετά και σημαντικά αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να τον τιμώ για το θάρρος με το οποίο υπερασπιζόταν τις ιδέες και τις θέσεις του. Μάλιστα, σε εποχές που δεν έβρισκε εύκολα τον δρόμο της δημοσιοποίησης των απόψεων του, οι σελίδες της μηνιαίας έκδοσης της σειράς «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Ειδικές Εκδόσεις- Τhe Economist» ήταν πάντα ανοικτές και φιλόξενες ( για του λόγου το αληθές τα κείμενα του σημερινού υπουργού Πολιτισμού υπάρχουν στην διάθεση παντός ενδιαφερομένου στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του www.enthesis.net).

Για όλα τα παραπάνω, νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω δυο κουβέντες για την ομιλία του στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής με θέμα «Προκλήσεις και Προοπτικές για την Ευρωπαϊκή Ένωση» ( το πλήρες κείμενο από το ΑΠΕ http://www.ana-mpa.gr/anaweb/subscriber/showitem?service=17&listid=NewsList2677&listpage=2&docid=7614333).

Παρά το γεγονός ότι η ανάλυση που επιχειρεί για τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο ως συνέπεια της διεθνούς κρίσης αλλά και την ανόδου των νέων εθνικών παικτών (π.χ Κίνα) κινείται σε πραγματιστικά πλαίσια , πιστεύω ότι και πάλι σπεύδει να επαναφέρει στο προσκήνιο διλήμματα του τύπου «περισσότερο Ευρωπαίοι ή περισσότερο Έλληνες» που το μόνο που προσφέρουν είναι να ανατινάζουν κάθε προοπτική ένωσης των διεστώτων.

«Μέχρι πρόσφατα, κάποιοι είχαν ταυτίσει την Ευρώπη με τη γραφειοκρατία της. Είχαν, ακόμα, ταυτίσει την υποταγή στην ευρω-γραφειοκρατία με το αίτημα «εκσυγχρονισμού» της Ελλάδας. Μας έλεγαν, λοιπόν, ότι για να γίνουμε «περισσότερο Ευρωπαίοι», πρέπει να γίνουμε «λιγότερο Έλληνες». Ότι πρέπει, τάχα, να αποβάλουμε την ελληνική ταυτότητα για να αποκτήσουμε «Ευρωπαϊκή συνείδηση». ώρα πια, μετά την κρίση, γνωρίζουμε ότι ισχύει μάλλον το αντίστροφο: Πρέπει να γίνουμε περισσότερο απαιτητικοί από τους εαυτούς μας, ως Έλληνες, για να γίνουμε Ευρωπαίοι».Αυτά ανέφερε σε μια αποστροφή της ομιλίας του ο Αντώνης Σαμαράς και το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί ο θαρραλέος Μεσσήνιος πολιτικός άνδρας αρνείται να κατανομάσει τους φορείς αυτών των ιδεών και απόψεων και περιορίζεται στους "κάποιους" που "μας έλεγαν" δίχως άλλα στοιχεία ταυτότητας. Δικαίωμα του να θέτει εκείνος τα όρια της πολεμικής του. Αλλά υπό έναν όρο: Να αντιπαρατίθεται ανοικτά και δημόσια απέναντι σε υπαρκτές απόψεις και θέσεις. Μην κάνει (ξανά) το σφάλμα να πολεμήσει... ανεμόμυλους.Δεν του αξίζει. Ας κάνει την υπέρβαση που απαιτούν οι καιροί.

Mνημονεύοντας τον Καποδίστρια

Ποτέ δεν θα πίστευα ότι σε ένα τηλεοπτικό πλατό (όπως εκείνο του ΣΚΑΙ το βράδυ της Δευτέρας)θα μπορούσαν 200 και πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα από την πολιτική, τις επιστήμες και τις τέχνες, την εκπαίδευση και τα media, την οικονομία και τις άλλες πολλαπλές εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής όχι μόνον να συνυπάρξουν αλλά και με το πάθος των επιχειρημάτων τους να τροφοδοτήσουν ένα ζωντανό, «πυρακτωμένο» διάλογο για μεγάλους άνδρες που άφησαν με τον ένα ή άλλο τρόπο το σημάδι τους σε αυτό τον τόπο και αρκετοί εξ αυτών με τη σκέψη και τα έργα τους υπερέβησαν το όποιο εθνικό (τοπικό) στοιχείο τους συνόδευε και σφράγισαν το εισιτήριο της οικουμενικότητας τους.

Ένα θετικό σημάδι για τους καιρούς μας. Μια αισιόδοξη εικόνα για το τώρα και το αύριο.

Αυτά ως προς την συμμετοχή των επωνύμων αλλά και την ανταπόκριση του κοινού.

Από την άλλη πλευρά, πάντως, η όλη διαδικασία αφήνει και μια πικρή γεύση. Το αποτέλεσμα κάπου μας οδηγεί - μπροστά σε ένα καθρέφτη που η εικόνα που αποτυπώνεται δεν περιποιεί τιμή…

Hθελημένα ή αθέλητα προσπερνούμε ένα σημαντικό γεγονός: Το νεοελληνικό κράτος συγκροτείται εκ του μηδενός κάπου εκεί προς τα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 19 αιώνα. Με βάση αυτή τη κρίσιμη λεπτομέρεια η αγνόηση της συνεισφοράς του Ιωάννη Καποδίστρια καθίσταται επικίνδυνη (ναι, επικίνδυνη, πολλαπλά επικίνδυνη) - τόσο για εμάς, όσο και για τους επόμενους από εμάς. Γιατί προδίδει άρνηση αποδοχής των πραγματικοτήτων και απόδραση στο καθε φορά ελκυστικό εθνικά φαντασιακό...

Oι λιστες , τα κομματικά στελέχη και οι εκπρόσωποι της κοινωνίας

Σχετικά με τις λίστες των 2 μεγαλύτερων κομμάτων (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ).

α) Η «συνταγή» για την διαμόρφωση της λίστας φαντάζει πολυκαιρισμένη από εκατό μεριές. Η αξιοποίηση -έστω και συγκεκαλυμμένα- της κομματικής δεξαμενής υπερισχύει σε κάθε περίπτωση και οι κατά τα άλλα «εκπρόσωποι της κοινωνίας» είναι απλώς και μόνον κομματικοί φίλοι.

β) Η επιδίωξη της «ευρύτητας» και της «αντιπροσωπευτικότητας» μπορεί ως διακηρυγμένες προθέσεις να συναντούν αποδοχή και ανταπόκριση αλλά η εφαρμογή τους στην πράξη πόρρω απέχει από την πραγματική εκπροσώπηση της κοινωνίας και των φορέων της. Με άλλα λόγια, η εκπροσώπηση της κοινωνίας δεν επιτυγχάνεται (σχεδόν ποτέ στις μέρες μας) από το γεγονός ότι στην λίστα ενός μεγάλου κόμματος φιλοξενούνται (συνήθως) σε μια μη εκλόγιμη θέση εκλεγμένοι συνδικαλιστές πάσης φύσεως…

γ) Η προσπάθεια να κρατηθούν ισορροπίες -με αναφορά στα ενδότερα των κομματικών σχηματισμών- είναι πάντοτε κακός (αν όχι ολέθριος) σύμβουλος για την διαμόρφωση μιας επιτυχημένης εκλογικής λίστας. Κι αυτό γιατί κακά τα ψέματα εκείνοι που ψηφίζουν και δίνουν τις νίκες δεν είναι τα κομματικά μέλη που γνωρίζουν συσχετισμούς και απαιτούν ισορροπίες αλλά εκατομμύρια πολίτες που δεν ενδιαφέρονται ουδόλως για τα παιχνίδια δύναμης και επιρροής στο εσωτερικό των κομμάτων.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ας κρατήσουμε στα «συν» της ιστορίας και το εξής: Η σωστή αξιοποίηση ακόμη και της κομματική δεξαμενής αποδίδει καρπούς. Και στη μία και στην άλλη λίστα περιλαμβάνονται κομματικά στελέχη που κατά γενική ομολογία είναι άξια να εκπροσωπήσουν τις παρατάξεις τους αλλά και την χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κι αυτό γιατί διαθέτουν τα δικά τους «ένσημα», την απαραίτητη έξωθεν καλή μαρτυρία, ένα updated βιογραφικό και πάνω απ΄όλα, είναι αναγνωρίσιμες παρουσίες. Δυστυχώς, όμως, είναι λίγοι… Ελάχιστοι για τις σημερινές δύσκολες μέρες…