Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Τα διλήμματα του Αντώνη Σαμαρά


Δεν ήμουν ποτέ πολιτικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά. Διαφωνούσα και συνεχίζω να διαφωνώ μαζί τους σε αρκετά και σημαντικά αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να τον τιμώ για το θάρρος με το οποίο υπερασπιζόταν τις ιδέες και τις θέσεις του. Μάλιστα, σε εποχές που δεν έβρισκε εύκολα τον δρόμο της δημοσιοποίησης των απόψεων του, οι σελίδες της μηνιαίας έκδοσης της σειράς «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Ειδικές Εκδόσεις- Τhe Economist» ήταν πάντα ανοικτές και φιλόξενες ( για του λόγου το αληθές τα κείμενα του σημερινού υπουργού Πολιτισμού υπάρχουν στην διάθεση παντός ενδιαφερομένου στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του www.enthesis.net).

Για όλα τα παραπάνω, νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω δυο κουβέντες για την ομιλία του στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής με θέμα «Προκλήσεις και Προοπτικές για την Ευρωπαϊκή Ένωση» ( το πλήρες κείμενο από το ΑΠΕ http://www.ana-mpa.gr/anaweb/subscriber/showitem?service=17&listid=NewsList2677&listpage=2&docid=7614333).

Παρά το γεγονός ότι η ανάλυση που επιχειρεί για τις εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο ως συνέπεια της διεθνούς κρίσης αλλά και την ανόδου των νέων εθνικών παικτών (π.χ Κίνα) κινείται σε πραγματιστικά πλαίσια , πιστεύω ότι και πάλι σπεύδει να επαναφέρει στο προσκήνιο διλήμματα του τύπου «περισσότερο Ευρωπαίοι ή περισσότερο Έλληνες» που το μόνο που προσφέρουν είναι να ανατινάζουν κάθε προοπτική ένωσης των διεστώτων.

«Μέχρι πρόσφατα, κάποιοι είχαν ταυτίσει την Ευρώπη με τη γραφειοκρατία της. Είχαν, ακόμα, ταυτίσει την υποταγή στην ευρω-γραφειοκρατία με το αίτημα «εκσυγχρονισμού» της Ελλάδας. Μας έλεγαν, λοιπόν, ότι για να γίνουμε «περισσότερο Ευρωπαίοι», πρέπει να γίνουμε «λιγότερο Έλληνες». Ότι πρέπει, τάχα, να αποβάλουμε την ελληνική ταυτότητα για να αποκτήσουμε «Ευρωπαϊκή συνείδηση». ώρα πια, μετά την κρίση, γνωρίζουμε ότι ισχύει μάλλον το αντίστροφο: Πρέπει να γίνουμε περισσότερο απαιτητικοί από τους εαυτούς μας, ως Έλληνες, για να γίνουμε Ευρωπαίοι».Αυτά ανέφερε σε μια αποστροφή της ομιλίας του ο Αντώνης Σαμαράς και το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί ο θαρραλέος Μεσσήνιος πολιτικός άνδρας αρνείται να κατανομάσει τους φορείς αυτών των ιδεών και απόψεων και περιορίζεται στους "κάποιους" που "μας έλεγαν" δίχως άλλα στοιχεία ταυτότητας. Δικαίωμα του να θέτει εκείνος τα όρια της πολεμικής του. Αλλά υπό έναν όρο: Να αντιπαρατίθεται ανοικτά και δημόσια απέναντι σε υπαρκτές απόψεις και θέσεις. Μην κάνει (ξανά) το σφάλμα να πολεμήσει... ανεμόμυλους.Δεν του αξίζει. Ας κάνει την υπέρβαση που απαιτούν οι καιροί.

Δεν υπάρχουν σχόλια: