Ποτέ δεν θα πίστευα ότι σε ένα τηλεοπτικό πλατό (όπως εκείνο του ΣΚΑΙ το βράδυ της Δευτέρας)θα μπορούσαν 200 και πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα από την πολιτική, τις επιστήμες και τις τέχνες, την εκπαίδευση και τα media, την οικονομία και τις άλλες πολλαπλές εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής όχι μόνον να συνυπάρξουν αλλά και με το πάθος των επιχειρημάτων τους να τροφοδοτήσουν ένα ζωντανό, «πυρακτωμένο» διάλογο για μεγάλους άνδρες που άφησαν με τον ένα ή άλλο τρόπο το σημάδι τους σε αυτό τον τόπο και αρκετοί εξ αυτών με τη σκέψη και τα έργα τους υπερέβησαν το όποιο εθνικό (τοπικό) στοιχείο τους συνόδευε και σφράγισαν το εισιτήριο της οικουμενικότητας τους.
Ένα θετικό σημάδι για τους καιρούς μας. Μια αισιόδοξη εικόνα για το τώρα και το αύριο.
Αυτά ως προς την συμμετοχή των επωνύμων αλλά και την ανταπόκριση του κοινού.
Από την άλλη πλευρά, πάντως, η όλη διαδικασία αφήνει και μια πικρή γεύση. Το αποτέλεσμα κάπου μας οδηγεί - μπροστά σε ένα καθρέφτη που η εικόνα που αποτυπώνεται δεν περιποιεί τιμή…
Hθελημένα ή αθέλητα προσπερνούμε ένα σημαντικό γεγονός: Το νεοελληνικό κράτος συγκροτείται εκ του μηδενός κάπου εκεί προς τα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 19 αιώνα. Με βάση αυτή τη κρίσιμη λεπτομέρεια η αγνόηση της συνεισφοράς του Ιωάννη Καποδίστρια καθίσταται επικίνδυνη (ναι, επικίνδυνη, πολλαπλά επικίνδυνη) - τόσο για εμάς, όσο και για τους επόμενους από εμάς. Γιατί προδίδει άρνηση αποδοχής των πραγματικοτήτων και απόδραση στο καθε φορά ελκυστικό εθνικά φαντασιακό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου