Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Η αμφίπλευρη διεύρυνση της Προεδρικής Πλειοψηφίας ή απλώς και μόνο, το παράδειγμα Sarkozy.





Ο Sarkozy είναι από τους ελάχιστους Ευρωπαίους ηγέτες που ευρισκόμενος στην εξουσία διευρύνει τα όρια της εκλογικής επιρροής αλλά και της πολιτικής/ ιδεολογικής ηγεμονίας της παράταξης του. Η επίδοση του ψηφοδελτίου της UMP και των συμμάχων της (παραδοσιακών και νέων) που συγκροτήθηκε και παρουσιάσθηκε ενώπιον των πολιτών από εκπροσώπους από το ευρύ φάσμα των υποστηρικτών της προεδρικής πλειοψηφίας δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης ή παρερμηνείας της ίδιας της πραγματικότητας… Και όχι απλώς και μόνο της πραγματικότητας των αριθμών.

Η προεδρική πλειοψηφία επί ημερών Sarkozy εγκαθίσταται για τα καλά στο Κέντρο και επιχειρεί με επιτυχία μια διπλή αμφίπλευρη ποιοτική διεύρυνση -προς τα δεξιά και προς τα αριστερά της. Την ίδια ώρα που οι Σοσιαλιστές, οι Δημοκράτες του Francois Bayrou (ενός εκ των κληρονόμων της ρεπουμπλικανικής παράδοσης της μη γκωλικής δεξιάς), ο βετεράνος Le Pen του Εθνικού Μετώπου αλλά και οι συγγενείς του (ο Philippe de Villiers και οι «Κυνηγοί» του στο σχήμα της Libertas) έβλεπαν τα ποσοστά τους αλλά και τις έδρες τους να ακολουθούν την κατιούσα, η λίστα του προέδρου κέρδιζε και σε ποσοστά και σε έδρες ( αύξηση κατά 11,23 % αλλά και 4παραπάνω έδρες).

Η λίστα της UMP (Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα) - εκτός από τους παραδοσιακούς της συμμάχους όπως τους Ριζοσπάστες του Jean-Louis Borloo και τους χριστιανοδημοκράτες του Forum des républicains sociaux- σε αυτές τις εκλογές είχε μαζί της και τα νέα αποκτήματα της πολιτικής επιρροής του Sarkozy : τους παραδοσιακούς κεντρώους του Nuveau Centre που εγκατέλειψαν τον Bayrou αλλά και τους σοσιαλδημοκράτες Les Progressistes υπό τον Eric Besson που μαζί τους σοσιαλφιλελεύθερους της La Gauche moderne υπό Jean-Marie Bockel αποτελούν την κεντροαριστερά της προεδρικής πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια , τα επιφανή αυτά στελέχη , προερχόμενα από την παλαιά UDF αλλά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (ορισμένοι εξ αυτών είχαν διατελέσει και υπουργοί τις προηγούμενες δεκαετίες) όχι μόνο απετέλεσαν τη νομιμοποιητική βάση για τη διπλή αμφίπλευρη διεύρυνση αλλά συνέβαλλαν σε σημαντικό βαθμό και στην διαμόρφωση των κατάλληλων όρων και προϋποθέσεων για τη κατάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας.

Σε κάθε περίπτωση, η συνύπαρξη τόσο διαφορετικών πολιτικών προσωπικοτήτων, τάσεων και ρευμάτων πέρα από το θετικό μήνυμα που εκπέμπει δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αποδοχή ενός νέου πολιτικού ρεαλισμού που καταλήγει στην υπεράσπιση και την προώθηση εφαρμόσιμων δημόσιων πολιτικών που απαντούν με ευελιξία και ασφάλεια σε υπαρκτά προβλήματα μιας σύνθετης εθνικής και ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: